03-05-2007
Στείλε αυτό το άρθρο
Το θέατρο της ζωής μας
Όλοι μας λίγο ή πολύ στην ζωή μας υποδυόμαστε κάποιους ρόλους. Και όταν λέω ρόλους δεν το εννοώ βέβαια με τον θεατρικό όρο, ο οποίος προϋποθέτει υποκριτική ικανότητα. Ο κόσμος γύρω μας είναι ένα τεράστιο σκηνικό εμπλουτισμένο με συναισθήματα και ιδέες. Ιδέες που παράγονται από τον πολιτισμό με σκοπό τη δημιουργία του. Αυτοί που τις προωθούν αποτελούν τα πρότυπα που πρέπει να ακολουθούμε, όχι με μίμηση, αλλά με πράξη και πινελιές από τα δικά μας πιστεύω που δημιουργήθηκαν από εμάς τους ίδιους για κάποιο λόγο. Ο λόγος αυτός είναι και το ζήτημα στο οποίο ήθελα να καταλήξω εδώ και τόσες γραμμές.
Στις μέρες μας νοσούμε από μια τρομερή ασθένεια, την ιδεοπενία! Κάποιοι προφανώς μας θέλουν να μην σκεφτόμαστε, μας θέλουν απλά σκηνικά, δεν θέλουν να αλλάζουμε το τοπίο, είμαστε πραγματικά ξύπνιοι μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων. Και αυτό είναι τρομερό! Το πράγμα όμως έχει βαθιά χωμένες τις ρίζες του… Κάποτε υπήρξαν προσωπικότητες που προωθούσαν το πνεύμα, προωθούσαν τη σκέψη και τροφοδοτούσαν με ιδέες πολλούς συνανθρώπους τους και αποτελούσαν πρότυπα για πολλούς άλλους. Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα; Στην αρχαία Ελλάδα οι πολίτες ανανέωναν τη σκέψη τους και τα πιστεύω τους στο θέατρο. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες προωθούσαν μέσα από το έργο τους τη σκέψη, τον προβληματισμό. Το κοινό ζούσε το έργο, θλιβόταν, χαιρόταν και στο τέλος επιτυγχανόταν η κάθαρσις. Όλο το έργο αποσκοπούσε σε αυτήν και τότε μόνο ο ποιητής του έργου θεωρούσε ότι είχε πετύχει.
Έτυχε πριν από λίγο καιρό να δω μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση που ανέλυε με απλό τρόπο το περιεχόμενο του θεάτρου. Παράλληλα με τη φιλολογική ανάλυση, έδειχνε και κάποιες σκηνές από θεατρικά έργα που έμειναν στην ιστορία του πολιτισμού μας. Παρατήρησα από κάποια στιγμή και μετά ότι έδειχναν τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετικές παραστάσεις και τότε ήταν που έφαγα το πρώτο χαστούκι. Τότε κατάλαβα για ποιο λόγο πάσχουμε από την ασθένεια του υποπολιτισμού και την υποβάθμιση της σκέψης. Δεν έχουμε στις σκηνές του θεάτρου πρόσωπα τόσο σπουδαία όσο παλαιότερα ώστε το κοινό να προβληματίζεται και να σκέφτεται! Λίγοι, πολύ λίγοι έχουν μείνει στον χώρο αυτό που πραγματικά την ηθοποιία την κρατάνε ψηλά ως όρο και ως έννοια. Όσοι πήγαν πρόσφατα σε θέατρο, γιατί για αυτό θα μιλήσω σήμερα, θα παρατήρησαν ότι τα καλά έργα, και λέγοντας καλά εννοώ αυτά που έχουν θέμα, ουσία και υποκριτές που σε κάνουν να νιώθεις το έργο από όλες τις πλευρές, είναι ελάχιστα. Περισσότερο για κάποιον ανεξήγητο λόγο προβάλλονται και παίζονται οι λεγόμενες επιθεωρήσεις. Κατά τη γνώμη μου, όταν ο πολιτισμός, η τέχνη και το πνεύμα του σύγχρονου ανθρώπου εκφράζεται μέσα από επιθεωρήσεις ανόητου περιεχομένου τότε με λίγη προσπάθεια μπορούμε να ακούσουμε το ρέκβιεμ της σκέψης και των ιδεών. Με κάποιο τρόπο πρέπει να συλλογιστούμε τις συνέπειες που θα έχει αυτό στις επόμενες γενιές. Η ψυχαγωγία πρέπει να συνδυάζεται με το πνεύμα, με την παραγωγή νέων ιδεών. Ένας χώρος που θα έπρεπε να αλλάξει ριζικά με απώτερο σκοπό να αναβαθμιστεί και τελεολογικά να πραγματώνει μέρα με την μέρα την αναβάθμιση του πνεύματος και τη δημιουργία του ένστικτου της αμφισβήτησης στους θεατές, είναι το θέατρο. Προσωπικότητες όπως ο Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Καρακατσάνης και άλλοι που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή, λείπουν από το σανίδι, λείπουν από την κουλτούρα του νεοέλληνα και αντί αυτών βρίσκονται άτομα από τα παρατράγουδα και από τα ριάλιτι που ούτε και ο πιο έκφυλος από εμάς δεν θα έπρεπε να γνωρίζει. Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι το ένστικτο της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και το κριτήριο του ποιοτικού. Όλα αυτά θέλουν χτίσιμο από την αρχή. Ας βάλλουμε μόνοι μας τον θεμέλιο λίθο για αρχή και στη συνέχεια ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η ιδεοπενία είναι ιάσιμη νόσος, απλά το αντίδοτο το έχουμε μέσα μας και πρέπει όλοι να το καταλάβουμε αυτό.
Άγγελος Γαβρής, 30-04-2007
Στις μέρες μας νοσούμε από μια τρομερή ασθένεια, την ιδεοπενία! Κάποιοι προφανώς μας θέλουν να μην σκεφτόμαστε, μας θέλουν απλά σκηνικά, δεν θέλουν να αλλάζουμε το τοπίο, είμαστε πραγματικά ξύπνιοι μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων. Και αυτό είναι τρομερό! Το πράγμα όμως έχει βαθιά χωμένες τις ρίζες του… Κάποτε υπήρξαν προσωπικότητες που προωθούσαν το πνεύμα, προωθούσαν τη σκέψη και τροφοδοτούσαν με ιδέες πολλούς συνανθρώπους τους και αποτελούσαν πρότυπα για πολλούς άλλους. Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα; Στην αρχαία Ελλάδα οι πολίτες ανανέωναν τη σκέψη τους και τα πιστεύω τους στο θέατρο. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες προωθούσαν μέσα από το έργο τους τη σκέψη, τον προβληματισμό. Το κοινό ζούσε το έργο, θλιβόταν, χαιρόταν και στο τέλος επιτυγχανόταν η κάθαρσις. Όλο το έργο αποσκοπούσε σε αυτήν και τότε μόνο ο ποιητής του έργου θεωρούσε ότι είχε πετύχει.
Έτυχε πριν από λίγο καιρό να δω μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση που ανέλυε με απλό τρόπο το περιεχόμενο του θεάτρου. Παράλληλα με τη φιλολογική ανάλυση, έδειχνε και κάποιες σκηνές από θεατρικά έργα που έμειναν στην ιστορία του πολιτισμού μας. Παρατήρησα από κάποια στιγμή και μετά ότι έδειχναν τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετικές παραστάσεις και τότε ήταν που έφαγα το πρώτο χαστούκι. Τότε κατάλαβα για ποιο λόγο πάσχουμε από την ασθένεια του υποπολιτισμού και την υποβάθμιση της σκέψης. Δεν έχουμε στις σκηνές του θεάτρου πρόσωπα τόσο σπουδαία όσο παλαιότερα ώστε το κοινό να προβληματίζεται και να σκέφτεται! Λίγοι, πολύ λίγοι έχουν μείνει στον χώρο αυτό που πραγματικά την ηθοποιία την κρατάνε ψηλά ως όρο και ως έννοια. Όσοι πήγαν πρόσφατα σε θέατρο, γιατί για αυτό θα μιλήσω σήμερα, θα παρατήρησαν ότι τα καλά έργα, και λέγοντας καλά εννοώ αυτά που έχουν θέμα, ουσία και υποκριτές που σε κάνουν να νιώθεις το έργο από όλες τις πλευρές, είναι ελάχιστα. Περισσότερο για κάποιον ανεξήγητο λόγο προβάλλονται και παίζονται οι λεγόμενες επιθεωρήσεις. Κατά τη γνώμη μου, όταν ο πολιτισμός, η τέχνη και το πνεύμα του σύγχρονου ανθρώπου εκφράζεται μέσα από επιθεωρήσεις ανόητου περιεχομένου τότε με λίγη προσπάθεια μπορούμε να ακούσουμε το ρέκβιεμ της σκέψης και των ιδεών. Με κάποιο τρόπο πρέπει να συλλογιστούμε τις συνέπειες που θα έχει αυτό στις επόμενες γενιές. Η ψυχαγωγία πρέπει να συνδυάζεται με το πνεύμα, με την παραγωγή νέων ιδεών. Ένας χώρος που θα έπρεπε να αλλάξει ριζικά με απώτερο σκοπό να αναβαθμιστεί και τελεολογικά να πραγματώνει μέρα με την μέρα την αναβάθμιση του πνεύματος και τη δημιουργία του ένστικτου της αμφισβήτησης στους θεατές, είναι το θέατρο. Προσωπικότητες όπως ο Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Καρακατσάνης και άλλοι που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή, λείπουν από το σανίδι, λείπουν από την κουλτούρα του νεοέλληνα και αντί αυτών βρίσκονται άτομα από τα παρατράγουδα και από τα ριάλιτι που ούτε και ο πιο έκφυλος από εμάς δεν θα έπρεπε να γνωρίζει. Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι το ένστικτο της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και το κριτήριο του ποιοτικού. Όλα αυτά θέλουν χτίσιμο από την αρχή. Ας βάλλουμε μόνοι μας τον θεμέλιο λίθο για αρχή και στη συνέχεια ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η ιδεοπενία είναι ιάσιμη νόσος, απλά το αντίδοτο το έχουμε μέσα μας και πρέπει όλοι να το καταλάβουμε αυτό.
Άγγελος Γαβρής, 30-04-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου