ΖΑΧΑΡΗ ΘΕΛΕΤΕ???? by HARA gm...

Ζάχαρη θέλετε ;
by Hara Gm


  Δεν ξέρω ποιός είσαι. Δεν ξέρω πώς σε λένε, με τί ασχολείσαι και πώς περνάς. Δεν ξέρω αν είσαι control freak ή ένας αμετανόητος εργένης που το σπίτι του θυμίζει εγκαταλελειμένα αποδυτήρια. Δεν ξέρω αν τα έχεις όλα κωδικοποιημένα στο μυαλό σου περασμένα με σύστημα Exel για άμεση λύση - π.χ. τον έρωτα- ή αν τα ζωώδη ένστικτά σου τόσα χρόνια είναι αυτά που σε βοηθάνε ενώ τα κάνεις σκατά, να τα διορθώσεις πάλι. Ίσως πάλι είσαι του ''ούτε γάτα ούτε ζημιά'', ή ίσως του ''πολύ κακό για το τίποτα''.  
   Εδώ και χρόνια ζέις μόνος σου, εκτός αν η κρίση σε ανάγκασε να συγκατοικείς με κανένα φρικιό που σφουγγαρίζει το πάτωμα με οινόπνευμα. Έχεις καταφέρει να επιβιώσεις χωρίς σπιτικό φαγητό και ενίοτε με άδειο ψυγείο. Όταν σου τελειώνουν οι φρυγανιές, κάτι απελπισμένα μοναχικά βράδια, παραγγέλνεις σουβλάκια απο τη γωνιακή ψησταριά. Ανοίγεις την πόρτα σαν ξεμαλλιασμένος και περιμένεις τα ρέστα όση ώρα και αν τα ψάχνει το delivery boy το οποίο σε κοιτάζει σαν να είσαι η πιό βρομερη μύξα στον κόσμο.Όταν αποφασίσεις να μαγειρέψεις η κουζίνα σου μουλαρώνει και αρχίζεις τα -μπιπ-ιδια αλλά δεν την σπάς γιατί έχεις πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά σου. Γνωρίζεις όμως πιά ότι, οτιδήποτε είναι *touch* έχει τις ιδιοτροπίες του -όπως και οι γκόμενες- .
    Όπως και αν είσαι έχουμε κοινό για αρχή την ίδια ελληνίδα μάνα η οποία εισέρχεται στον μικρόκοσμό μας με μπουλτόζα και τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Όταν έρχεται να σε ξεβρομίσει φοράει τα καλά της  για να της κάνεις κοπλιμέντα. Μετά όμως αρχίζει να σου αλλάζει θέση στα έπιπλα και στα ρούχα και να κάνει καίρια λάθη επιβίωσης όπως να αερίζει την τσάντα της προπόνησης, να ανακαλύπτει αυγά ξεχασμένα στο ψυγείο και να μικραίνει ένα νούμερο το αγαπημένο σου τζίν. Αναγνωρίζει ποιά τάπερ δεν στα έχει φέρει αυτή (!), ισχυρίζεται ότι βρομάς τσιγαρίλα και ότι αν δεν ήταν αυτή θα ησουν ένα μυρμηγκάκι που θα το είχαν φάει οι καρχαρίες. Σχήμα οξύμωρο...
   Ξέρω παρ'όλα αυτά ότι είσαι σε μιά καμπή περίεργη, το λένε και οι ανάδρομοι που δεν μας αφήνουν να συννενοηθούμε και να βρούμε μιά λύση, το λέει και ο Άδωνις. Αν δεν έχεις επαγγελματικές ανησυχίες θα βρεί η μαμά σου για' σένα και θα αναστατώσει όλη την οικογενειοκρατία για να τα φέρει όλα στα μέτρα σου. Όμως, εσύ μεγάλωσες και δεν σου χωράει τίποτα. Οι επιθυμίες σου έχουν εγκλωβιστεί στην παιδική σου ηλικία, μα πώς να σου το παραδεχτείς ; Να παραδεχτείς ότι σ' αυτά τα ρούχα που σου φοράνε κολυμπάς και πνίγεσαι, και τα παπούτσια που σε περπατούν σε περδικλώνουν ; Σχήμα οξύμωρο... Μήπως η πραγματικότητα σε κούρασε ;  
 Όπου και αν σε έχει φέρει ο δρόμος όμως, το πρωί θα ξυπνάς. Θα φοράς τα ρούχα σου για τη δουλειά ή για τη σχολή, θα βάζεις το αγαπημένο σου άρωμα και το αγαπημένο σου τραγούδι να παίζει. Καθώς θα κατεβαίνεις το δρόμο θα αισθανθείς πως με αυτούς τους ανθρώπους που προσπερνάς  και τους βλέπεις  κουλουριασμένους στις μάλλινες ζωές τους, κρυώνεις το ίδιο αυτήν την παγωμένη μέρα.    
     Με το που πάς να ξεκλειδώσεις το γραφείο σκέφτεσαι στιγμιαία τη φωνή του όμορφου μπουφετζή ''Ζάχαρη θέλετε ;''  Ίσως να έφταιγε που ήταν νωρίς, ίσως και κάτι άλλο, αλλά σε ρώτησε τρείς φορές μέχρι να απαντήσεις. Χαμογελάς και σκέφτεσαι πως το ωραίο είναι σαν την καφεΐνη, ψυχοτρόπο...  
     Πολλές φορές ο χειμώνας σε πιάνει απροετοίμαστο. Αφού περάσει το μετατραυματικό σόκ, κοιτάς κάθε πρωί περισσότερο  τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Χωρίς λόγο, απλά για να τον ξαναγνωρίσεις από την αρχή. Και μετά φοράς τα χοντρά σου, σκέφτεσαι πως έχεις αργήσει αλλά χαμογελάς γιατί ανακάλυψες κάτι που δεν θυμόσουν.
    Και μετά, η μαμά σου θα φύγει. Θα ξαναβάλεις τα έπιπλα στη θέση τους  χωρίς να της το πεις, και θα αφήνεις τις κάλτσες σου ασιδέρωτες. Ο χειμώνας θα επιμείνει. Όμως θα παίρνεις καφέ από τον ίδιο μπουφετζή και θα τον αφήνεις να σε ρωτάει πάντα πόση ζάχαρη θέλεις, μέχρι να το μάθει. Θα ζητάς από την κολλητή σου να σου στρίψει τσιγάρο γιατί τα χέρια σου έχουν παγώσει. Μετά θα αποδεχτείς πώς δεν είναι και τόσο κακό να ανακυκλώνεσαι γιατί αυτό δείχνει πως είσαι κάτι χρήσιμο. Θα μαζέψεις τα φιλαράκια σου, θα αλητεύσετε, για να θολώσεις έτσι τα νερά της επόμενης μέρας, που πάντα έρχεται κάπως τρομακτική και ανεξερεύνητη.
   Όπως είπε και ένας χαρτοπαίκτης, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς θα παίξουμε την παρτίδα, αν θα μπλοφάρουμε, αν θα υπομείνουμε και αν θα αντέξουμε μέχρι τέλους. Αν αντέχουμε στα πολλά ή στα λίγα, ή αν ανήκουμε σε αυτούς που τα παίρνουν όλα. Όπως λέω εγώ, η ζωή είναι σαν τους φακούς επαφής, όταν σε ενοχλούν και δεν μπορείς να δεις, αγόρασε καινούριους.