Γιατί στο περιθώριο η τέχνη.
Για να υπάρξει κανείς στο κοινωνικό γίγνεσθαι πρέπει να ενσωματώσει στοιχεία συλλογικής διαλεκτικής και αντίδρασης.
Το πλήθος αφιονίζει τις προσλαμβάνουσες. Οι άνθρωποι της νύχτας
απομυζούν ονειροπόλες διαθέσεις ταυτόσημες με την ανάγκη για χάσιμο. Όταν κάτι χάνεται μέσα τους, νομίζουν πως κερδίζουν μια δυνατή εμπειρία. Οι άνθρωποι της μέρας ξεμπλοκάρονται με την μέγιστη απόδοση στην εργασία, την αναμονή ανάθεσης πραγμάτων είτε από τους ίδιους είτε από τους εργοδότες. Οι μεν πρώτοι αγωνιούν για την ταχύτερη απόλαυση, προσμετρώντας ανάσες, ρίγη, χτυποκάρδια και ό, τι βγάζει η ορμή τους. Οι δεύτεροι μετρούν την ένταση μιας υπερκείμενης καθοδήγησης που ισορροπεί με το τι δίνω και τι παίρνω. Ένα ισοζύγιο αλλόκοτο που πληρεί συνθήκες και σημαινόμενα άγονα τις περισσότερες φορές γιατί εγκαταλείπονται στο χώρο εργασίας. Καμιά κινητοποίηση ελκυστική ώστε να προκαλέσει αναβαθμούς στη σκέψη και στα αισθήματα. Το σπίτι είναι χώρος αναδίπλωσης της καθημερινότητας. Κάτι που μαγνητίζει πρακτικές. Χωρίς αυτές ,νομίζουν, δεν υπάρχουν συνεκτικοί δεσμοί και τρόποι επικοινωνίας. Έτσι έχει μελετηθεί η οικογένεια. Υπό το πρίσμα μιας ταυτότητας που περιέχει όλα τα μέλη. Σαν κάποιο να ξεστρατίζει, θεωρούν ότι παράπεσε. Αυτή η αδιανόητη αντίληψη περί ομοίων επιθυμιών και στόχων έχουν καταντήσει την ελληνική κυρίως οικογένεια χωνευτήρι παραδόσεων και κατευθύνσεων ικανών για μιαν επαρκή επιβίωση. Επιβίωση, κατ’ αυτούς, σημαίνει να αρπάζει κανείς τις ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης στο μέγιστο ή βολέματος στο ελάχιστο.
Περί τέχνης ,ούτε συζήτηση. Κι όμως η αισθητική του κόσμου βασίζεται στην αλληλεπίδραση των τεχνών. Τα γλυπτά του Ροντέν ιδίως «το φιλί» 1886, επηρέασε τον Κ. Μπρανκούζι στο δικό του «φιλί» το 1908.
Η αφαίρεση στη μουσική ήταν και αφαίρεση εικαστική, η μουσική του
Στοκχάουζεν παραδείγματος χάρη ήταν αφαίρεση, μινιμαλιστικού μοτίβου , κάτι ανάλογο εκφραζόταν και στους πίνακες του Ντελωναί, του Πικάσο, του Μοντριάν, του Καντίνσκι και πολλών άλλων. Η αλληλεπίδραση βαθαίνει τη λειτουργία των σημάνσεων.
Ανακύπτει ένας πολύ-φθογγισμός . Μοιάζει με διασταύρωση αισθητικών αξιών που χαιρετούν η μια την άλλη χωρίς να την παραμερίζουν. Γιατί η τέχνη αυτό προσδιορίζει: να ανακαλύψει την σιωπή ανάμεσα στην ορμή και στην έκφραση. Σημείο συνάφειας με τη ζωή του ανθρώπου. Αυτό δεν πασχίζει και ο άνθρωπος; Η σιωπή, όσο και αν φαίνεται ελλειπτική και άγονη μοιάζει με δρομέα σε εκκίνηση. Γιατί σ’ αυτήν αναπαράγονται οι δυνάμεις μας, ενισχύεται η αμφιλεγόμενη υπόσταση των πραγμάτων και αξιολογείται η σχέση μας με το χρόνο.
Βλάχου Χρύσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου